De nachtdiensten van Soraya (15 en 16 februari)

Ik was nieuwsgierig naar mijn eerste nachtdienst, we kwamen nog maar aan en mochten er al meteen invliegen. Mijn eerste bevalling was begonnen, ik was gefascineerd aan het toekijken, voor mij was dit allemaal nieuw en ik was erg onder de indruk. Het gebeurde allemaal zo snel en voor ik het wist had ik een kindje in mijn hand. Zo klein en zo breekbaar, ik moest bijna een traantje wegpinken, ik nam het gewicht en kleedde het meisje aan. De volgende bevalling volgde al snel, hier mocht ik al wat meehelpen met de navelstreng af te klemmen en door te knippen, en verder ook wat bij de nazorg. Ik vond dit echt een superleuke unieke ervaring, een die me mijn leven zal bijblijven. Mijn eerste nacht waren er 3 bevallingen, 2 meisjes en een jongen. Hier is het niet de gewoonte om meteen namen te geven (dit gebeurd pas na een week). Ik vond dit een beetje raar dus hebben wij ze een tijdelijke naam gegeven: Marie, Louise en José. De kindjes werden allemaal de eerste 4 uur van onze nachtdienst geboren, de rest van de nacht bleef rustig. Ik was helemaal klaar voor mijn volgende nacht.

Mijn tweede nacht verliep iets chaotischer. Het begon wel allemaal rustig maar toen kwam een dame binnen in arbeid die een erg hoge bloeddruk had. De hartslag van het kindje was ook moeilijk hoorbaar en de vroedvrouw besloot haar door te verwijzen naar Serekunda Hospital. De ambulance werd opgebeld en ik en Yasmine mochten meegaan. Toen de ambulance aankwam hielpen we de vrouw in de wagen, tot mijn verbazing was zij niet de enige die mee moest, een dronken man die een wonde had aan het hoofd moest ook mee, samen met zijn broer en een politieagent die de man had binnen gebracht. Toen moesten nog de zus en de mama van de zwangere vrouw in de wagen en ik, Yasmine en een verpleegkundige. We zaten dus met 9 in de ambulance (en de ambulance kan je vergelijken met de MUG van bij ons). Het was een hele belevenis, een dronken man en een zwangere vrouw naast elkaar, onvoorstelbaar! Ik was opgelucht toen we aankwamen en we de zwangere vrouw konden laten opnemen. Daarna keerden ik, Yasmine en de verpleegkundige terug. Bij terugkomst was er intussen al een andere vrouw bevallen ( een gezonde jongen, Lukas) en lagen er nog twee in arbeid. De tweede bevalling verliep vlot, Kelly vroeg me of ik de bevalling wou doen maar daar was ik nog niet klaar voor, ik hielp wel terug bij het afklemmen en doorknippen van de navelstreng, een gezond meisje, Julie, was geboren De rest van de nacht verliep rustig, er bleef 1 vrouw in arbeid bij ons de hele nacht maar we hebben de bevalling niet meer meegemaakt. Ik vraag me wel af hoe het verder is afgelopen met de vrouw die we hebben overgeplaatst maar daar hebben spijtig genoeg verder niets meer van gehoord. Ik vond het echt leuk om de nacht de doen en grappig dat het personeel daar gewoon dutjes doet tijdens de uren, iets wat bij ons uit den boze is, nu ja dit is nu eenmaal the Gambia.

Afternoon shift 22/02

Op maandag gingen we naar Sukuta Health Center om er de afternoon shift te doen. Wat begon als een zeer rustige namiddag eindigde in een waar avontuur. Twee uren voor onze shift erop zat werd er een zwangere vrouw (die blijkbaar al in arbeid was) afgezet aan de ingang van het ziekenhuis. Na de eerste onderzoeken werd het duidelijk dat dit geen makkelijke bevalling zou worden. Er waren namelijk 2 zaken die de vroedvrouw zorgen baarde. De tengere vrouw verwachtte een tweeling en van het eerste kindje was men al zeker dat het in stuitligging lag. Wat in België zeker al indicaties zijn om een keizersnede uit te voeren. In Sukuta zijn daar geen mogelijkheden voor en aangezien de vrouw al in arbeid was, was er geen mogelijkheid tot doorverwijzing. De baby’s moesten geboren worden via de natuurlijke weg. Na heel wat getrek en geduw kwam het eerste kindje ter wereld. Het was al snel duidelijk dat het kindje zeer mager was. Terwijl er nijverig gewerkt werd om het tweede babytje ter wereld te brengen, werd het eerste gewogen en onderzocht: een klein jongetje van 1.4kg en dus prematuur. Snel in een doek gewikkeld werd het onder de lamp gelegd. Toen het tweede kindje geboren werd was het vrijwel hetzelfde verhaal. Ook een jongetje van 1.5kg, prematuur en een bemoeilijkte ademhaling. Het was duidelijk dat de piepjonge tweeling dringend gespecialiseerde hulp nodig had. De vroedvrouw verwees de kinderen en de moeder door naar Banjul Hospital (hoofdstad van Gambia waar een afdeling neonatal intensive care was). Toen ging alles plots zeer snel er werd een ambulance gebeld en 10 minuten later was hij er om de baby’s en de ouders op te halen. Gillian en ik gingen mee in de ambulance om elk een baby in onze armen te dragen en ze te verwarmen met onze lichaamswarmte. Met de kinderen goed ingewikkeld, dicht tegen onze borst en met de sirene aan kon de rit van ons leven beginnen. Het was enorm druk op de weg en je moet je voorstellen dat auto’s hier helemaal niet zo snel aan de kant gaan als bij ons in België. Gelukkig kende de chauffeur zeer goed zijn ambulance en kon hij snel zijn weg vinden door het drukke verkeer. Voor mensen met een zwak hart is het zeker geen aanrader J. Na een spannende rit kwamen we eindelijk aan op onze bestemming in Banjul. Met elk onze baby in de armen snelden we uit de ambulance op zoek naar de afdeling waar de kinderen terecht konden. Na enkele trappen (geen sprake van een lift J) waren we in de juiste gang. Nadat we onze schoenen moesten afdoen konden we de baby’s eindelijk afgeven aan de verpleegkundigen van de premature afdeling. Ze werden onmiddellijk onderzocht en in de couveuse gelegd. We waren allebei erg opgelucht dat de baby’s veilig en wel waren aangekomen in het ziekenhuis. Daarna hebben we de moeder nog naar een gespecialiseerde postnatale afdeling gebracht waar ze verder opgevolgd werd vanwege haar hoge bloeddruk. Met een avontuur rijker konden we vol adrenaline maar voldaan terugkeren naar Sukuta.

Thumbs up voor de crazy ambulance chauffeur die er mee voor gezorgd heeft dat de kinderen op tijd in het ziekenhuis waren.

Gillian & Beverly. 

Boottocht op zondag 21/02

Onze laatste zondag in Gambia sluiten we af in stijl: een boottocht op The Gambian River. We reden naar Serrekunda om daar op een boot te stappen. Het was een kleine gezellige boot. Beneden was het voorzien van enkele zitbanken waar we rustig konden zitten en iets drinken. Boven waren er ligstoelen voorzien om wat te zonnen of te genieten van het uitzicht. Ook was er de mogelijkheid om te vissen. Gillian, Emilie en Celine waagden zich eraan om een visje te vangen. Over de middag strandde onze boot op een zandbank. Hier kon men een duikje nemen in de rivier en startte de kok zijn BBQ voor het middageten. Na een frisse duik in de rivier en de geur van het warme eten konden we aanschuiven aan het buffet. Na een rijkelijke maaltijd deden we verder met wat we deden. De tijd vloog en voor we het wisten waren we al op terugweg. De boottocht sloten we af met een rijkelijke vangst van Gillian (1 vis), Emilie (3 vissen) en Celine (1 vis). Eenmaal terug in onze huisjes was het nog een rustige en gezellige avond. We waren klaar om de laatste week stage vol goede moed in te zetten. Foto's van deze leuke dag volgen zeker nog. :) 

Boboi Beach, Tanjii, Crocodile Pool, Lamin Lodge, Serekunda Market

Zaterdag 13/02: 

Boboi beach & Tanji

Nadat we afscheid namen van Sofie was het tijd voor ons eerste weekend zonder haar. Ze heeft ons de afgelopen week erg goed begeleid, maar nu was het tijd om op eigen benen te staan. We bedanken Sofie en Joetz nogmaals voor deze unieke kans!

Nog een aandenken aan het afscheid van Sofie.

 

Onze zaterdag begon vroeg, want we moesten voor 9u onze bestemming bereiken vanwege cleaning day (1x per maand wordt op deze dag alles gepoetst, dan is het zelfs verboden om op straat te komen, alle wegen moeten vrij zijn van 9u tot 14u). Na een uurtje rijden bereikten we onze bestemming, Boboi Beach, een idylische locatie. We hadden het ganse strand voor onszelf op enkele honden en koeien na. We hadden al snel een plekje gevonden om te zonnebaden en te genieten van de golven. We namen een duikje in de zee, we genoten als kids van het springen in de golven. Zo hoog hadden we ze hier nog nooit gezien, soms waren ze zo hoog dat we er op 1 plaats insprongen en er 20 m verder terug van onder uit kwamen. Als we niet goed opletten waren we onze bikini’s en zwembroeken kwijt… Na het zwemmen gingen we uit het water om te  zonnebaden, een boek lezen, muziek luisteren, m.a.w even ontspannen. Hoewel we het op het moment zelf niet doorhadden leek de zon krachtiger dan we dachten en waren sommigen onder ons redelijk verbrand (Celine, Yasmine en Kelly). We konden er nog mee lachen tot de volgende dag. Nadien zijn we vertrokken naar Tanjii, een vissersdorp iets verderop. We kwamen nog maar dichter en we konden de vis al ruiken. Bij aankomst waren we overweldigd door de drukte en de rook. Om te beginnen mochten we een rokerij bezoeken. We waren onder de indruk van alle vis die we zagen en de meneer van de rokerij wist ons te vertellen dat hij deze dagelijks allemaal moet omdraaien. Hij was ook zo vriendelijk om ons eens te laten proeven en tot onze verbazing was het best wel lekker. Daarna liepen we verder richting de vissersboten. Dit was indrukwekkend! Het krioelde van de mensen op het strand en overal was er vis te zien. Je kan het moeilijk met woorden omschrijven. Het werd ons al snel duidelijk dat het leven in Tanjii hard labeur is. Na dit bezoek gingen we voldaan en met een aantal nieuwe ervaringen in onze rugzak terug richting Kerr Sering. We zijn de dag geeïndigd met een cocktail in de hand en wensten elkaar een gelukkige valentijn.

Zondag 14/2: Crocodile pool, Lamin Lodge, Serekunda Market

Gelukkig mochten we vandaag wat uitslapen, we waren toe aan welverdiende rust. Nadat iedereen de laatste slaap uit hun ogen hadden gewreven, stapten we alweer het busje in, dit keer om de Crocodilepool te bezoeken. Voor het zover was bezochten we eerst het aangelegen museum, waar onze gids, Bamadi, met veel passie de gebruiken en rituelen van zijn volk uit te doeken deed. We leerden over Juju’s (talismannen, voodoo), muziekinstrumenten en de geschiedenis van de Madinka’s en Wolofs. Na de rondleiding was het zover, we mochten onze angsten onder ogen komen. Op weg naar de Crocodile Pool wou onze gids tonen hoe sterk een liaan is door er stevig aan te trekken. Yasmine , die op dat moment onder de boom stond, kreeg hierdoor een tak op haar hoofd, iets wat de rest van de groep niet was opgevallen (afgang vermeden). Jammer genoeg moest ze dit later toegeven omdat ze een wondje op haar voorhoofd had. Toen kwamen we eindelijk aan de pool. Het duurde niet lang of we werden al geconfronteerd met ons eerste “gebloemde” exemplaar. Niet iedereen was even dapper, sommigen moesten hun schrik overwinnen. Toch ging iedereen met de krokodil op de foto. Iets verderop merkten we dat ook krokodillen graag zonnebaden, er lagen er namelijk een tiental gezellig bijeen onder de zon. We hadden duidelijk onze angsten al overwonnen want er werden tientallen selfies genomen. Na nog een groepsfoto was het alweer tijd om te gaan. We trokken naar Lamin Lodge, een houten constructie die boven het water was opgetrokken. We klommen naar de 2de verdieping, waar het uitzicht zo idylisch was dat het zo op een postkaartje kon. We bestelden onze maaltijden en kregen onverwachts bezoek van een stel apen, die het op onze frisdranken hadden gemunt. Nadat we gegeten en gedronken hadden en ons vermaakt hadden met de aapjes, stapten we de bus in. Onze laatste stop was Serekunda Market, een markt die je met geen enkele andere kunt vergelijken, met geen duizend woorden te omschrijven. De kleine kraampjes waren dicht op elkaar geplakt en bevonden zich in een wirwar van straatjes. Het krioelde er van verkopers, die ons een voor een aanklampten om hun goederen te verkopen, de ene al wat brutaler dan de ander. De drukte overheerste alles. Een uur lang baanden we ons een weg en keken we onze ogen uit. Stuk voor stuk waren we uitgeput en na opnieuw een lekkere maaltijd besloten we om vroeg onder de wol te kruipen, om ons voor te bereiden op een nieuwe stagedag. Zo gingen we alweer onze derde stageweek in, de tijd gaat veel te snel!

Nightshift

Met niet meer dan een basis spoedcursus vroedkunde begonnen we (Gillian en ik) aan onze eerste nachtshift in Sukuta op de materniteit. Gelukkig werden we goed begeleid door mevrouw Lebbe die ons die nacht ondersteunde. Bij mijn eerste bevalling die ik vanop de frontlinie volgde, wist ik echt niet waar eerst kijken: naar de moeder die helse pijnen had, het hoofdje die al kwam piepen, mevrouw die uitleg gaf, de geur van het vruchtwater, de warmte, de muggen ,… Alle zintuigen werden geprikkeld. Eenmaal de baby er was mocht ik de navelstreng doorknippen. Dat gaf een speciaal gevoel. Daarna werd de baby nog gewogen en kreeg hij zijn eerste kleertjes aan.  Bij de 2e bevalling die nacht kon ik me al wat meer voorbereiden en de moeder bijstaan tijdens haar arbeid. Aangeven wanneer ze mocht persen, harder of langer op advies van mevrouw Lebbe. Uiteindelijk hebben we die nacht 4 baby’s ter wereld gebracht. Na de bevalling waren de vrouwen ons steeds zeer dankbaar. Het is hier namelijk niet de gewoonte dat de vrouwen van zo dichtbij begeleid worden voor, tijdens en na hun bevalling. Het was een zeer leerrijke nacht. Vermoeid maar zeer voldaan gingen we die morgen terug naar ons huisje waar een welverdiende nachtrust ons stond op te wachten.

Beverly

 

Weekendje weg

Na een hele week werken hadden we wel een ontspannend weekendje verdiend. De leerkrachten en Sofie brachten ons op een heel bijzondere plaats. Na een lange rit met ons busje kwamen we toe in een klein dorpje Tumani Tenda waar we verwelkomd werden door een groep zingende en dansende volwassenen en kinderen. We werden verwelkomd precies of we een koning waren. Ze namen ons mee ten dans zodat we konden meegenieten.

Na ons welkom mochten we genieten van een rustgevende boottocht in een zelfgemaakt kano. Tijdens het varen was er een oorverdovende stilte, enkel de natuur was te horen en af en toe iemand die een kreet uitsloeg om te kantelen. Het uitzicht was adembenemend. We kwamen toe in de mangroves waar men oesters kweekt. (Beter bekend als mosselen). Daarna wandelden we nog door het plaatselijk dorpje waar ons nog een korte busrit te wachten stond naar onze bestemming.

Uiteindelijk kwamen we toe in de Bintong Bolong Lodge waar we de nacht gingen doorbrengen. Het waren hutjes die op palen stonden boven het water met een prachtig uitzicht op een zijrivier van The Gambia River. We genoten van de stilte en de rust na een eerste drukke week die we achter de rug hadden. Op de achtergrond zagen we allerhande mooie vogels, schepen en vissen. Time for meditation J. De overnachting was een avontuur op zich. Het waren hutjes die wat primitief en weinig privacy hadden maar waar we wel alles hadden wat we nodig hadden. Tijdens de nacht zelf, hadden we af en toe bezoek van de kleine beestjes… maar ook grote beestjes. De muggen hadden we al ontmoet, maar de kakkerlakken waren iets nieuws voor ons. Het was een weekend waarop we elkaar beter leerde kennen.

Voor we terug vertrokken naar Kerr Sering bezochten we nog een plaatselijk health center waar men nog bezig was met de opbouw. Ze hadden juist hun lading goederen ontvangen, zeer mooi en zinvol materiaal maar organisatorisch nog niet op punt. Achter het ziekenhuis bevond zich een groententuin waar men verse munt kweekt. De mensen die er werkten begonnen te zingen en te dansen voor ons uit dankbaarheid voor ons bezoek.

XOXO

Beverly, Emilie & Celine

Na een snikhete trip langs adembenemende landschappen komen Sofie en mezelf aan een typisch lokaal dorpje – Bagiran- dicht tegen de Senegalese grens (Casamance). We worden er hartelijk ontvangen door het dorpshoofd. In een zelfgebouwde hut, die dienst doet als klasje, zien we hoe de kinderen Engelse les krijgen. De vrouwen van het dorp dansen de benen van hun lijf, als dank voor ons bezoek. We bezoeken ook een 2-tal huizen gemaakt uit leem, het is er opvallend fris. Alles wordt vanuit het dorp gemaakt, één met de natuur … this is real Africa!!

Ik voel me ‘klein’ en toon vooral veel respect voor hun manier van leven!

Magali